Dossier
Wat denken begeleiders?
Een dossier ziet er vaak uit als een dikke map. Moeten kinderen weten wat er allemaal in die map staat? Moeten we aan alle kinderen vragen of ze erin willen kijken?
Het is niet gemakkelijk om in de taal van kinderen te schrijven. Moeten we zorgen voor twee dossiers? Een voor de kinderen en een voor de grote mensen?
Kan jij aan je begeleider ideetjes geven over hoe jij dit zou willen?
Vragentrommel voor begeleiders
Spreken jullie met kinderen over hun dossier? Vertellen jullie de kinderen dat zij een dossier hebben en wat dit is? Mogen kinderen ook weten wat hierin staat en wie erin schrijft? Vinden jullie dit belangrijk? Waarom wel/niet? Maken jullie hierin een onderscheid tussen kinderen bijvoorbeeld op basis van leeftijd?
Hebben kinderen bij jullie een eigen dossier of boekje? In sommige voorzieningen hebben kinderen een eigen dossier. Dit is een dossier-op-kindermaat waarin verslagen van gesprekken zitten. Daarnaast worden ook beslissingen en belangrijke momenten vastgelegd, vaak via visuele voorstelling (tekeningen/foto’s). Het kind is eigenaar van dit dossier en krijgt het mee als het de voorziening verlaat. Wat zouden voor jullie voor- en nadelen zijn om met zo’n dossier op kindermaat te werken? Wat zouden kinderen eraan kunnen hebben?
Wat zijn voor jullie redenen om een kind wel of geen inzage in het dossier te geven? Is er sprake van open verslaggeving? Gebruik je hierbij de woorden van het kind of vertaal je naar professionele taal?
Mogen kinderen zelf een verslag maken van bijeenkomsten/overlegmomenten? Laat je een kind ook een weergave geven, eventueel via tekening van begeleidingsgesprekken die er geweest zijn?
Welke documenten zijn bij jullie nu al op maat van kinderen (en ouders)? Wat zou je nog willen doen om het nog meer op maat te maken?