Een omgeving die ‘zo veilig mogelijk’ is, wordt al snel te weinig uitdagend voor kinderen. Kinderen tonen dan een lage betrokkenheid, vervelen zich of gaan net uitdaging zoeken op een onveilige manier. Als je alle risico’s probeert uit te sluiten, ontneem je kinderen bovendien de kans om zélf met risico’s te leren omgaan.
In een goede omgeving vindt elk kind uitdaging én bijhorende risico’s op maat. Maak de omgeving dus liever ‘zo veilig als nodig’. Zorg ervoor dat kinderen zich voldoende veilig voelen om te exploreren. Laat hen aanvaardbare risico’s nemen. Speelwaarde en risico’s moeten in balans zijn.
Een roestige spijker biedt bijvoorbeeld weinig meerwaarde voor het spelen, en hij kan tot ernstige letsels leiden. Die neem je best weg. Maar wat doe je met het verhoogje in de tuin? Oké... kinderen kunnen daar vanaf vallen, maar misschien zie je er ook wel leuk en boeiend spel ontstaan. Dat kan een reden zijn om kinderen tóch bij het verhoogje te laten spelen, en er extra toezicht te voorzien.
Laat kinderen maar vrij spelen en ondernemen. Vraag jezelf steeds af: ‘Geeft het kind mij signalen dat het hulp nodig heeft?’. Kom enkel tussen bij acuut gevaar en laat het spel zelfs dán zoveel mogelijk in handen van het kind. Zo kunnen kinderen je tonen wat ze kunnen en zal jij hen met een geruster hart kunnen vertrouwen. Dan komen jullie in een positieve spiraal terecht waarin jullie samen groeien in risicocompetentie.
