Schatten is een onmisbare attitude in het leven, ook voor volwassenen.
Ik sta steeds vol verwondering hoe de slagersvrouw meestal perfect in één keer 250 g gehakt schept of hoe een naaister op de centimeter stroken kan afsnijden zonder meetlat.
Wil je een beek overspringen, dan moet je best inschatten of je sprong je geen natte voeten zal bezorgen.
De juiste leeftijd van een vrouw schatten is een kunst op zich. Ik waag er me niet aan.
Bij alle bovenstaande voorbeelden is er één constante: je slaagt er maar in om correcte schattingen doen als je veel oefende en telkens je inschatting bijstuurde.
Die mindere ervaring kan je parten spelen:
Het ”schatten” is jammer genoeg een verwaarloosd onderdeel van het meten in de kleuterklas. Het werkt nochtans erg motiverend, zeker voor kleuters. Het zorgt voor die extra stimulans om exact te gaan meten. Het zorgt voor een zinvolle aanzet tot meten: ‘ik wil nu weten of mijn schatting correct is.’
Vooraf schatten heeft geen enkele zin
- als er daarna geen meting gebeurt of
- als het resultaat duidelijk zichtbaar is (op voorwaarde dat het conservatiebegrip hier niet speelt)
Schatten leert men best vanaf jonge leeftijd. Jammer genoeg begint men daar meestal te laat mee of helemaal niet.
- Hebben wij genoeg limonade voor iedereen?
- Denk je dat het boekenrek daar kan staan?
- Zou ik met deze stoel wel het boek op de kast kunnen nemen?
- Kunnen al deze ballen in de doos?
- Wie zou er het meeste kaartjes verzameld hebben op het einde van een spel memory?
- …